یک کهکشان مارپیچی (به انگلیسی: spiral galaxy)یک نوع از سه نوع اصلی کهکشانها است که اولین بار توسط ادوین هابل و در سال ۱۹۳۶ ردهبندی شد.[۱]
کهکشانهای مارپیچی چند بخش اصلی دارند:
بازوهای مارپیچی نقاطی هستند که از مرکز مارپیچی و کهکشانهای مارپیچی بسته کشیده شدهاند این نواحی باریک به شکل مارپیچ میباشند و از این رو به انها کهکشانهای مارپیچی میگویند طبقه بندی متفاوت کهکشانهای مارپیچی بستگی به ساختار بازوهای مشخص در ان هاست. کهکشانهای Sc و SBc به علت بعد مسافت بازوهای شل و اویزانی دارند در حالی که که کهشانهای Sa و SBa کهکشانهایی با بازوهای تنگ و به هم پیچیده شدهای هستند(با مراجعه به طبقه بندی هابل). در هر دو حالت بازوهای مارپیچی از تعداد بسیار زیادی ستارهٔ ابی و بزرگ و جوان تشکیل شده اند(ناشی از چگالی جرمی و نرخ بالای شکل گیری ستارگاان)بازوها را قابل توجه میسازد
برامدگیها bulge گروه بسیار زیاد و بسیار فشرده و عظیم ستارگان هستند. این اصطلاح به گروه مرکزی ستارگان در اکثر کهکشانهای مارپیچی اشاره میکند. برامدگی(bulg) کهکشان Sa معمولا از ستارههای II تشکیل شده است, که که ستارههای قرمز و پیر همراه با حجم فلزی کم میباشند علاوه بر این کهکشانهای saوsba تمایل به بزرگ بودن دارند در مقابل ان برامدگیهای (bulges)کهکشانهای Sc و SBc بسیار کوچک تر هستندو غالبا از تراکم ستارههای جوان و ابی I تشکیل شده اندبعضی از برامدگیها ویژگیهای مشابهی با کهکشانهای بیضوی دارند (تمایل به سمت جرم و درخشندگی کم) و بقیه دارای چگالی دیسک مرکزی بسیار بالا همراه با ویژگیهای مشابه صفحهٔ کهکشان میباشند اینگونه تصور میشود که بسیاری از برامدگیها در مرکزشان میزبان سیاهچالهٔ ابر پر جرم میباشند اگرچه سیاهچاله تاکنون به صورت مستقیم مشاهد نشدهاست اما شواهد غیر مستقیم ان وجود دارد. به عنوان مثال در کهکشان خودمان شئی که Sagittarius A* نامیده میشود احتمالا یک سیاهچالهٔ ابر پر جرم میباشد یک ارتباط قوی بین جرم سیاهچاله و سرعت انشار ستارهها در برامدگی وجود دارد رابطه یM-sigma